Deze wet wordt om twee redenen ingevoerd:

ten eerste om het vergroten van de inzet van de samenleving. Mantelzorg en vrijwilligerswerk worden nóg belangrijker. Burgers wenden zich, zo is de veronderstelling van de wet, nu nog te vaak en te snel tot de overheid voor zorg. Pas wanneer iemands netwerk geen hulp meer kan bieden, schiet de WMO te hulp. Ten tweede wil de WMO een einde maken aan ingewikkelde nationale regelgeving met allerlei verschillende loketten en wil toewerken naar 1 loket waarbij je aanvragen in kunt dienen, vragen kunt stellen enz. Daarnaast is het zo dat landelijk beleid met het invoeren van de wet lokaal beleid wordt; in plaats van de landelijke overheid worden plaatselijke gemeenten verantwoordelijk voor professionele zorgverlening.

Hoewel de gemeente straks verantwoording moeten afleggen aan de eigen inwoners, zijn er wel een aantal prestatievelden opgesteld waar de gemeente beleid op moet formuleren. Er zijn negen prestatievelden waar de WMO allemaal over gaat (zoals eerder gezegd, de invoering is gefaseerd):

• het bevorderen van de sociale samenhang in en leefbaarheid van dorpen, wijken en buurten
• op preventie gerichte ondersteuning bieden aan jongeren met problemen met opgroeien en van ouders met problemen met opvoeden;

• het geven van informatie, advies en cliëntondersteuning;
• het ondersteunen van mantelzorgers en vrijwilligers;
• het bevorderen van de deelname aan het maatschappelijke verkeer en van het zelfstandig functioneren van mensen met een beperking;
• het verlenen van voorzieningen aan mensen met een beperking of een chronisch psychisch probleem en van mensen met een psychosociaal probleem ten behoeve van het behoud van hun zelfstandig functioneren of hun deelname aan het maatschappelijk verkeer;
• maatschappelijke opvang, waaronder vrouwenopvang en huiselijk geweld
• het bevorderen van openbare geestelijke gezondheidszorg, met uitzondering van het bieden van psychosociale hulp bij rampen
• het bevorderen van verslavingsbeleid.

Gevolgen WMO

Als de gemeenten vanaf 1 januari 2007 de verantwoordelijkheid gaan dragen voor professionele zorgverlening, is het – in de visie van de regering – beter mogelijk om zorg op maat te verlenen. De gemeente kan directer inspelen op de behoeften van de inwoners. Van de inwoners wordt naast inzet voor de hulpbehoevende medemens ook de mogelijkheid geboden voor inspraak in het WMObeleid. Meer info op website: www.invoeringwmo.nl.

Per 1 januari 2007 draagt het college nieuwe verantwoordelijkheid voor de uitvoering van de Huishoudelijke Verzorging, daarom is dit onderdeel Europees aanbesteed (opening inschrijving 16 oktober 2006). De streefdatum van de gunning is 14 november 2006. Het college van Groningen zet in op een integraal beleid van participatie, wonen, zorg en welzijn en beoogt met de WMO participatie van mensen. Het college schetst daarbij het dilemma dat wanneer landelijk andere keuzes wordt gemaakt door bijv. bezuinigingen dit plaatselijk opgevangen moet worden. In de raad van 26 september jl. is de WMO-verordening vastgesteld.

Standpunt ChristenUnie

Na heel veel uitstel nu niet langer afstel: de WMO gaat in per 1 januari 2007. De lijn van de wet is er één waarbij gepoogd wordt om mensen eerst in hun eigen netwerk te laten uitzoeken wat mogelijk is’, voordat men een beroep op de gemeente gaat doen.  De WMO gaat veel sociale creativiteit van mensen vragen en de cruciale vraag is of iedereen dat gaat redden. Dit geldt sowieso voor diegene die hulp nodig heeft, maar geldt ook diegenen die hulp gaan bieden. Heeft iemand überhaupt wel een netwerk…worden mensen die nu al veel vrijwillige hulp bieden overspoeld met aanbod… De balans van een zorgende overheid gaat nu omslaan naar een overheid die wijst op eigen verantwoordelijkheid. De vraag is wat het beroep op eigen verantwoordelijkheid met mensen gaat doen, en dan in het bijzonder de mensen die een beroep op zorg doen of willen gaan doen. Want om in bijbelse termen te spreken, de overheid dient een schild voor de zwakke te zijn en ook te blijven met de komst van de WMO.

Er wordt veel gesproken over de financiën, maar los dat wij zorgen daarover absoluut delen is het veel belangrijker om te praten en te sturen vanuit de voorzieningen die je mensen wilt bieden dan vanuit het perspectief van geld. Wat bied je als gemeente je inwoners aan? Dat is een vraag die gezien het beleidsarme insteek van het beleidsplan van de gemeente Groningen nader uitgediept moet worden. Die vraag kunnen we niet alleen als gemeenteraad beantwoorden, daar hebben we ook de gebruikers bij nodig. Zij kunnen immers vanuit hun ervaring meepraten en krijgen ook hun inbreng in het WMO-platform.

De insteek van het college: “de sterkste schouders de zwaarste lasten” kunnen wij ondersteunen. Als iemand met een stevig pensioen meebetaalt aan zijn huishoudelijke verzorging is dat voor de fractie van de CU niet bezwaarlijk. Maar ook is de bijdrage naar rato van het inkomen, dus betaalt niemand een onoverkomelijk bedrag. Dat dan nu ook de eigen bijdrage in de huishoudelijke verzorging gehandhaafd blijft, kunnen wij ondersteunen.

Een nadere discussie over verdere eigen bijdragen is wel nodig. Want moet je iemand laten betalen als iemand naast de dagelijkse rolstoel ook een sportrolstoel wil. Hierover gaat de gemeenteraad later dit jaar nog discussiëren.

Het is bij de invoering van de WMO van het grootste belang dat  er stevig beleid op mantelzorg en vrijwilligerswerk komt. De WMO leunt hier voor een groot deel op en dus is het goed om hier op korte termijn een goede uitgangspunten voor te formuleren. Op deze manier, maar ook projecten als Vertrouwen in de buurt en de uitkomsten van de proeftuinen WMO zijn bepalend voor het succes of falen van de WMO.