Als men dit letterlijk bekijkt, is dat toch best opvallend. Er wordt toch echt het een en ander gesloopt, wat het zicht op elkaar juist zou moeten verbeteren… Burgemeester Rehwinkel legde een korte tocht van zo’n 200 meter af, langs de sloopwerkzaamheden en met een taart in de hand, om deze letterlijke en denkbeeldige afstand te overbruggen. In eerste instantie een goede intentie, die door het erbij halen van de pers, niet in al te goede aarde is gevallen bij de provincie.

Een korte zoektocht op Wikipedia levert op dat een taart ook lang niet altijd als positief wordt ervaren. ‘Merkwaardig is dat aan de taart steeds een negatieve lading gegeven wordt. Zo betekent "iemand van de taart geven" of "iemand een taart geven" iemand een draai om de oren geven, iemand berispen. "Van de taart krijgen" betekent slaag krijgen. "Taart eten" betekent het gelag betalen’.

De provincie ‘een taart geven’ is terugkijkend niet de beste benadering gebleken. De intentie van Rehwinkel is echter toch zeker te prijzen. Laten we daarom, nu zonder pers, als gemeente nogmaals toenadering zoeken tot onze overburen. Een duurzame relatie, die tegen een stootje kan, is in de zware tijden die nog voor ons staan van wezenlijk belang. Taarten of andere goedbedoelde gebaren zijn overbodig, wij stellen als ChristenUnie van de stad Groningen voor om het zonder cadeaus te doen. Wij roepen op tot bezinning en overdenking. Laten we ons de komende maand samen met de provincie onthouden van gesteggel, ons bezinnen op het belang van onze gezamenlijke relatie, en vooral geen taart eten. Er worden al heel wat fysieke hindernissen weggenomen in het zicht op elkaar, laten we dit ook met de niet-fysieke hindernissen doen. Wij stellen voor om dan op na een maand bezinning een hernieuwde start te maken, onze problemen in een open discussie uit de weg te nemen en samen de vrede te tekenen tussen Stadhuis en Provinciehuis. En dan zelfs misschien samen een taartje eten…