Zijn dat bijvoorbeeld de eigenaren van de grond of van de  gebouwen die  direct met een project te maken krijgen, zijn dat de soms de inwoners van de buurt of uit de hele gemeente, of ligt het nog veel breder en gaat het om de steun binnen de maatschappij in het algemeen? Iedereen legt dat zo naar eigen believen uit.

Een mooi voorbeeld vind ik altijd een spoorlijn of een snelweg.  Als je het de mensen vraagt die er grond voor moeten inleveren of waarvan het huis misschien wel moet wijken, is het draagvlak procentueel steevast heel klein, in ieder geval totdat men het eens is met het uitgebrachte bod. Bij de mensen waar het tracé binnen hun zicht en hun gehoor komt, is het draagvlak nog veel minder.

Maar hoe wijder je de kring trekt, hoe meer het algemeen belang van zo'n voorziening ook in de afweging wordt betrokken en hoe breder het draagvlak wordt. De vraag is dan hoe je om gaat met die draagvlakdiscussies. Je zult als bestuurder ook moeten incalculeren dat je voor sommige overheidsbesluiten nooit veel draagvlak zult vinden, maar dat ze toch nodig zijn. Bezuinigingen en belastingverhogingen zijn daarvan het ultieme voorbeeld.  Zo gaat het ook met de groenprojecten die ik in portefeuille heb. Moet je er vanaf zien als de eigenaren van de grond het niet willen? Natuurlijk niet, je moet ze alleen goed schadeloos stellen. Wat doe je met de mensen in de omgeving? Die voelen vaak mee met de grondeigenaar en mensen houden in het algemeen al niet van veel veranderingen. Dat wordt wel een afweging, maar uiteindelijk zal je een en ander toch in een bredere context moeten zetten.

In overheidsland denken we vaak dat we het dan nog maar eens goed uit moeten leggen, dan zullen de tegenstanders wellicht wel om gaan. Los van het feit dat je dingen natuurlijjk altijd goed moet willen uitleggen, is dat een algemeen misverstand onder politici en ambtenaren. Het is ook een miskenning van het intellect van mensen. Die mensen snappen het best, ze begrijpen het maar al te goed, maar ze zijn het er alleen niet mee eens. Kortom, het draagvlakverhaal levert vaak ook geen éénduidige oplossingen. Weet u, beste lezer,wat dan zo mooi is? In ons land hebben we door de eeuwen heen een mechanisme ontwikkeld om dan toch tot besluiten te komen. Uiteindelijk zijn het de gekozen vertegenwoordigers die dan de beslissingen nemen.

Particuliere belangen, draagvlakvragen en nog veel meer, afwegen tegen het algemene belang en dan een knoop doorhakken. Dat valt vaak niet mee en vaak kost het heel veel tijd, tientallen jaren soms. Je maakt het ook zelden iedereen naar de zin, maar uiteindelijk komt er iets uit de bus.Het is een systeem met veel gebreken, absoluut niet feilloos en het leidt ook niet automatisch tot de best denkbare beslissing. Zeker, maar het is wel het minst slechte systeem dat op deze wereld beschikbaar is.

Laten we er maar blij mee zijn.