Nu ik mij voor de herindelingsverkiezingen van 21 november a.s. niet weer verkiesbaar heb gesteld, stopt op 1 januari mijn werk in de gemeenteraad. Ik ben dankbaar voor de periode dat ik raadslid mocht zijn voor de ChristenUnie in Groningen. In de afgelopen 4 jaar heb ik de stad op een geweldige manier leren kennen. Het is allereerst bijzonder hoeveel Stadjers zich dagelijks inzetten voor een Groningen waar het fijn wonen en werken is. De een is vrijwilliger in een buurtcentrum, een ander is actief bij een culturele instelling of sportvereniging waar men zijn of haar talenten kan laten ontplooien. Groningen heeft zo veel moois te bieden. Niet voor niets was onze campagneslogan in 2014 ‘Laat Stadjers bloeien!’.

Daar staat echter tegenover dat de stad ook minder mooie kanten kent, waar ik me in de afgelopen jaren ook mee geconfronteerd zag: kinderen die opgroeien in armoede, Stadjers die de voedselbank nodig hebben om in hun onderhoud te kunnen voorzien, daklozen, verslaafden en prostituees. En bij die laatste groep wil ik even stil staan. Want hoewel er nog wel eens een vals beeld wordt geschetst van prostitutie, waarin vrouwen geheel vrijwillig hun diensten leveren, gaat het hierbij vaak om een nachtmerrie van uitbuiting en verkrachting. Seksualiteit is een prachtig geschenk dat we van God hebben gekregen, maar als dat niet plaatsvindt binnen een gelijkwaardige relatie, is het het misbruiken van iemands lichaam. In de recente #MeToo-discussie zien we dat er (terecht) meer en meer aandacht is voor gelijkwaardigheid en gewenstheid. Dit zal ook zijn weerslag hebben op hoe we omgaan met prostitutie.

In Groningen zijn, mede door de continue inzet van de ChristenUnie, hierbij in de afgelopen jaren al mooie resultaten bereikt: in 2015 werd besloten tot sluiting van het prostitutiegebied in het A-kwartier. En vorig jaar werd het besluit genomen om toe te werken naar een situatie waarin ook de tippelzone aan de Bornholmstraat, waar op dat moment ruim 60 vrouwen werkzaam waren, gesloten kan worden. Een proces dat onder meer mogelijk gemaakt is door een, voor elke vrouw, persoonsgebonden aanpak door het Leger des Heils en Terwille. Organisaties die de afgelopen jaren al contacten hadden opgebouwd met de vrouwen omdat ze dagelijks aanwezig waren op de tippelzone in de zg. ‘huiskamer’. Een plek waar de vrouwen terecht kunnen voor een kop koffie, een eenvoudige maaltijd, maar waar dus ook hulpverleners aanwezig zijn. Ik ben erg blij en dankbaar dat dit proces zo zorgvuldig is opgepakt. Immers, met het van de een op de andere dag sluiten van de tippelzone zouden de vrouwen niet geholpen zijn. Aangezien veel vrouwen drugsverslaafd zijn zouden ze in dat geval op een andere manier of plek hun geld verdienen en daarmee uit beeld kunnen raken van de verslavingszorg. Door met deze aanpak met de vrouwen in gesprek te blijven en hen te wijzen op uitstapprogramma’s en daarmee een leven zonder prositutie mogelijk te maken, is zeer waardevol. Deze week zullen Terwille en het Leger des Heils de resultaten hiervan ook aan Gert-Jan Segers, onze fractievoorzitter in de Tweede Kamer, presenteren.

Aan de zuidkant van de binnenstad is in de Nieuwstad echter nog steeds een gebied waar legaal raamprostitutie plaatsvindt. Vrijwel elke bezoeker die de stad met de trein bezoekt doorkruist deze straat. Een toegangspoort naar het centrum waar we allerminst trots op moeten zijn. Het is dan ook mijn vurige wens dat, nadat de tippelzone gesloten is, een proces in gang gezet wordt waarbij ook de Nieuwstad vrij wordt van prostitutie. Daarbij zou een soortgelijke aanpak gehanteerd moeten worden als voor het A-kwartier en voor de tippelzone. Het gaat immers allereerst om hulp aan de vrouwen, die een beter leven verdienen dan zich te moeten prostitueren. Tot die tijd blijft, naar aanleiding van een motie van de ChristenUnie, de ‘huiskamer’, zij het op een andere locatie, wel beschikbaar voor de vrouwen die in de Nieuwstad werken.

Daarnaast moet er ook streng op illegale prostitutie toegezien worden. Het bestaan van illegale prostitutie mag echter geen reden zijn om als gemeente de legale sector te facilliteren. Ik zeg dit uiteraard niet als spreekbuis van de prostituees die zelfstandig zijn en voor zichzelf kunnen opkomen, maar juist voor de vrouwen (en mannen) die dat niet kunnen en tegen hun wil het werk doen dat ze doen. Zij zijn er niet bij gebaat als we blijven roepen dat het een gewoon beroep is.

Ik begon mijn blog met de mooie kanten van de stad. In de afgelopen jaren heb ik ook rond prostitutie een aantal mooie initiatieven gezien. Ik noemde de hulpverleners van het Leger des Heils en Terwille al, maar momenteel is ook een groep vrijwilligers druk bezig huisvesting te vinden voor vrouwen die overwegen om uit de prostitutie te stappen en hierbij even op adem willen komen. Daarnaast is ook het werk van ‘Hope for Groningen’ erg waardevol. Deze groep vrouwen uit verschillende kerken gaat wekelijks naar prostituees toe met een klein presentje en luistert naar hun verhalen. Met de vrouwen die dat willen wordt gebeden of gezongen. Al met al mensen en initiatieven die ‘Oog voor elkaar’ hebben, iets wat in deze mooie gemeente door de ChristenUnie van harte ondersteund wordt!