De Statenverkiezingen, dat was u vast al opgevallen, hebben hun beslag gekregen. De stemhokjes zijn, met de rode potloden en de stembussen, weer verhuisd naar een donkere zolder of kelder van een of ander  overheidsgebouw. Geduldig wachtend op de volgende opleving van de democratie.
Bepaald verrassend was natuurlijk de relatief hoge opkomst, alhoewel  55% nou ook nog niet het echt optimale is. Maar goed, het was aanmerkelijk meer dan de vorige keren. De analisten denken dat die hogere opkomst veel te maken heeft met het feit dat het rond deze verkiezingen wel erg veel ging over de komende samenstelling van de Eerste Kamer en de vraag of de huidige regeringscoalitie daar nu wel of geen meerderheid zou weten te verwerven. Over de provincies ging het hoegenaamd niet. Wat daar de afgelopen vier jaar wel of niet was gepresteerd en wat de plannen van de diverse partijen in dit opzicht voor de toekomst zijn, was voor de kiezer blijkbaar weinig interessant. Ze kregen er in de media in ieder geval weinig over te horen.

Ja, dan de uitslag. Toen ik een paar dagen na de verkiezingen thuis kwam van een ChristenUnie-bijeenkomst, vroeg mijn wettige echtgenote hoe het met mijn tong ging. Ruw zeker van het wonden likken. Ik moest het toegeven.
Dan was de SGP, die ik als gedeputeerde ook mag vertegenwoordigen, er aanmerkelijk beter afgekomen, dus dat is weer een beetje balsem op diezelfde wonden.
Waar ik me altijd wel mee vermaak, is de duiding van de uitslagen door de kopstukken van de diverse partijen. Even een kleine bloemlezing.

Het CDA had niet zoveel (slechts ongeveer de helft) verloren als verwacht, dus dat was wel positief. De ChristenUnie was ten opzichte van de laatste kamerverkiezingen redelijk op peil gebleven (maar vergelijk het niet met de vorige statenverkiezingen). D66 was geweldig vooruit gegaan (achteruit kon niet meer, want dan kwamen ze in de min).  Zo zie je maar, in de politiek kun je vele kanten op.

Nu op naar de coalitievorming in onze twaalf gewesten. Het pokerspel kan beginnen.
Dan krijgen we in mei nog het klapstuk van de verkiezing van de Eerste Kamer. Het blijkt op dit moment nog onvoorspelbaar of de coalitie net boven of onder de uitkomst van 75 gedeeld door 2 zal komen. Even, heel even maar, is er veel macht geconcentreerd bij de leden van Provinciale Staten. Dat voelt een beetje ongewoon aan, maar het is wel aangenamer dan wonden likken.