Het is natuurlijk verleidelijk, beste lezer, om de inhoud van deze akkoorden nu eens flink van commentaar te voorzien. Zeker voor mij, aangezien er niet veel goeds in staat over mijn groene portefeuilleonderdelen. Maar waarschijnlijk zou ik dan slechts in herhaling vervallen, aangezien intussen velen voor mij dit al op schrift en in woord en gebaar hebben gedaan.
Al naar gelang de invalshoek van de commentatoren is  bejubeling of afkraking, soms zelfs in een mix, de betreffende geschriften reeds ten deel gevallen. Hetgeen ik er nog aan toe zou kunnen voegen, zou slechts herhaling zijn. Het gaat mij meer om de literaire en taalkundige kanten van de akkoorden.
In het verleden was het enigszins de gewoonte flink af te geven op de troonrede, die niet inspirerend genoeg zou zijn, te vage bewoordingen en moeilijk te begrijpen zinnen zou bevatten. Vergeleken met het huidige regeerakkoord, komt de troonrede echter ruimschoots in aanmerking voor de AKO-literatuurprijs. Bij het regeerakkoord lijkt het er op of Ivo Opstelten een honderdtal blaadjes met slecht leesbare aantekeningen, die tijdens de onderhandeling haastig zijn neergekrabbeld, om elf uur 's-avonds op het bureau van een secretaresse heeft gegooid. Dit met de kreet: "Maak hier voor morgenochtend zeven uur eens een verhaal van". Deze, toch al door de duur van de onderhandelingen zwaar overbelaste figurante, heeft vervolgens zwetende de nachtelijke uren achter de PC doorgebracht. Eerst nog haar best doende om alles te kunnen ontcijferen en in een enigszins logische volgorde te zetten. Naarmate de uren verstreken en de vermoeidheid verder toesloeg, kwam echter steeds vaker de gedachte: "Het zal wel" in haar op. Toen die arme meid om kwart over zes de volgende dag, slapend met haar hoofd op tafel, met een schok wakker werd, heeft ze nog vlug de laatste zin getypt, welke luidt: "De Vogelaarheffing wordt afgeschaft". Zo en nu nog Opslaan en Afdrukken intoetsen. Klaar.
Tussen haakjes, het moet die arme Ella Vogelaar toch tot troost strekken dat haar naam zelfs in het nieuwe regeerakkoord nog wordt genoemd. Alhoewel de zin anderzijds verdacht lijkt op die beroemde klassieke strofe: "En tenslotte ben ik van mening dat Carthago verwoest moet worden". Twee uur later hebben de onderhandelaars, die nog enigszins duf waren van het vieren van hun succes, de tekst ongezien goedgekeurd. Zie hier het regeerakkoord. De inhoud? Ach de meningen zullen verschillen. De taal en de stijl? Genomineerd voor de poedelprijs. Niet best dus, maar we zullen het moeten gedogen.