Toch lijkt er voor het lopende jaar 2010 nog niet echt veel aan de hand. Het rommelt in de verte, ja dat wel, want je kunt op geen ministerie komen, of ze beginnen je daar met een ernstig gezicht te vertellen dat we onze borst nat kunnen maken. Er verschijnen wat wolkjes aan de lucht, in de vorm van ambtelijke bezuinigingswerkgroepen, maar ze zijn nog betrekkelijk klein (voor de Bijbelkenners: nog niet groter dan een manshand). Van een inktzwarte lucht is nog geen sprake.

Maar ze komen er aan, die donderbuien. Met een stormwind die de bestuurlijke structuur van Nederland op zijn grondvesten zal doen schudden. Met hagelstenen als duiveneieren die grote putten slaan in de begrotingen. Met slagregens die alle mooie beleidsvoornemens wegspoelen. Dat alles gepaard met felle politieke bliksemschichten en zware bestuurlijke donderslagen.

Weet u, beste lezer, wat mij wel eens opvalt als de weermannen en vrouwen van die heftige verschijnselen voorspellen. Dit, dat ze daar eigenlijk heimelijk wel een beetje plezier in hebben. Ze houden wel van extreem weer. Zouden onze bewindslieden …….., nou ja, dat zal toch niet?.

Dan nog het volgende. De weeralarmen die we laatste maanden hebben gehad, kwamen of niet uit, of het was allemaal toch wat minder heftig dan voorzien. En als troost, als het wel klopte wisten we ons er met zijn allen toch nog aardig door te slaan.

Tenslotte een eigenaardig verschijnsel. Weersvoorspellingen komen nog al eens niet uit. Daar zijn het natuurlijk ook voorspellingen voor. Mark Twain die zei het al: “Niets is zo moeilijk als voorspellen, vooral als het over de toekomst gaat”. Maar ik heb er nog niet van gehoord dat een weerman moest vertrekken omdat de zon scheen, terwijl hij regen had voorspeld, of andersom.

Daar kunnen onze Haagse weermannen moed uit putten.