Dat helpt uitstekend om daarna rustig in slaap te vallen, zo verzekerde hij mij. Begin november moest ik vanwege een paar onwillige galstenen op stel en sprong een aantal dagen in het ziekenhuis verblijven. De dienstdoende verpleegkundige op de afdeling kwam mijn gegevens noteren en vroeg ook naar mijn beroep. Gedeputeerde! De mevrouw, zeker niet onintelligent en naar ik later nog merkte zeer vakkundig, keek me niet begrijpend aan. Gedeputeerde, wat is dat? Ik nog uitleggen, dat een gedeputeerde een soort wethouder van de provincie was, maar ze schudde haar bevallige hoofd en schreef het maar op.

Ach, dacht ik nog, die mensen zitten helemaal in die medische wereld, die hebben niets met het openbaar bestuur. De man in het bed naast me, die lag te worstelen met zijn blinde darm, wist het overigens ook niet. Hij was vrachtwagenchauffeur en staat ongetwijfeld dikwijls in de file op de provinciale weg. Maar een gedeputeerde, nee, echt nog nooit van gehoord. Ik begon aan mezelf te twijfelen. De ochtendronde van de chirurg, de andere dag, bracht me ook niet echt in een jubelstemming. Ah, ik zie hier dat u gedeputeerde bent. Hij keek enigszins twijfelend, zoekend in zijn geheugen. Een leuke baan, iets bij de overheid toch. Hij vermeed zorgvuldig te laten merken of hij dat baantje echt kon plaatsen of niet. Ik hoop maar dat hij beter weet waar mijn galblaas zit, maar dat zal vast wel.

Ach mensen, wat geeft het ook. Het is eigenlijk ook wel een veilig gevoel. Als een terroristische organisatie zou overwegen aanslagen te gaan plegen op overheidsfunctionarissen, zouden de gedeputeerden letterlijk buiten schot blijven. Ze zouden niet weten waar ze te vinden zijn en het publiek zou ze niet in kunnen lichten. De gedeputeerden doen, net als Ollie B.Bommel, veel goeds in stilte; in de luwte van het middenbestuur. Pas als ze mogelijk iets verkeerds doen, een provinciale spaarpot erop na houden in IJsland of iets dergelijks, dan zijn de poppen aan het dansen. En daarna wordt het dan weer stil rond gedeputeerden.