Zo mensen, het stof rondom de gemeenteraadsverkiezingen is weer wat neergedaald. De rode potloden zijn opgeborgen en de zetels verdeeld. Coalities, die moeten leiden tot een hagelnieuw college van burgemeester en wethouders, worden gesmeed. Wethouders blijven, wethouders gaan en wethouders komen. Dat al dan niet via de achterkamertjes of al dan niet uit een hoge hoed getoverd.
Velen gaan. Ja dat gaan is in de politiek een echt punt, vooral ook op landelijk niveau. Het gaan is een issue geworden, zo moet  je dat tegenwoordig noemen. De één vertrekt omwille van zijn kinderen en/of omdat dat moet van zijn vrouw. De ander wil juist een vrouw en kinderen krijgen, -die heeft volgens sommigen nog niet echt nagedacht- en stopt daarom ook. De volgende gaat weg omdat zijn partij verloren heeft en de ander omdat hij denkt dat zijn partij daardoor zal winnen. Dat is niet helemaal hetzelfde, maar wel bijna.

Als er zoveel mensen vertrekken is dat natuurlijk ook niet meer zo bijzonder en wordt het eigenlijk een beetje vreemd, misschien zelfs wel verdacht, wanneer je niet vertrekt. Wat zou politicus A of B bewegen om wel te blijven. Wat voert die in zijn schild?
Het programma "Ik Vertrek", dat ik in het voorbij gaan wel eens op TV zie, zou er de hele komende winter avondvullend mee verder kunnen. In dat programma gaat het meestal over mensen die alles in Nederland achter zich laten om in den vreemde, meestal in een bouwvallig pand, een bed & breakfast of zoiets te beginnen. Ellende jongens, niet te overzien. Al die politici die vertrekken omdat ze het zo zwaar vinden, zullen vast ook nog heimwee krijgen. Hele dagen thuis bij de vrouw, die als je ze elk uur van de dag ziet toch ook wel een paar bedenkelijke karaktertrekjes heeft. Of gewoon weer ergens de boekhouding bij gaan houden onder toezicht van een nurkse baas. Spreektijd, je zult merken dat de Kamervoorzitter nu gul was. De media, die vinden je niet meer interessant, dan alleen als abonnee op hun avondblad of kabel. Kom op jongens en meiden, weet je het zeker, zou je echt wel stoppen.

De Nederlandse taal kent het typische verschijnsel, dat dezelfde woorden soms verschillende betekenissen hebben. Kiezen als werkwoord, een keuze maken, heeft weer een heel andere betekenins als het zelfstandig naamwoord kiezen. Die kiezen zitten namelijk in je kaken, in natuurlijke of kunstmatige vorm. Wel kun je, als er  verkeerd wordt gekozen, of het zelfs nog maar dreigt, het voor je kiezen krijgen. Dan wordt het kniezen.  Ja, die verkiezingen brengen wat te weeg en weet u wat zo mooi is, op 9 juni mogen we weer