De vragen worden ingegeven door mijn vroegere werk als bakker. Wat er ook gebeurt, je klanten rekenen erop dat er brood is. Dus ga je aan het werk, hoe lastig het ook is.

Tegenwoordig werkt het anders, lijkt het. Ook bij de overheid. Het was dinsdag bijvoorbeeld erg stil op het provinciehuis. Al moet gezegd worden dat het voltallige college er wel was en we dus gewoon hebben vergaderd.
Natuurlijk, alle begrip als je moet improviseren of thuiswerken. Maar ik vraag me deze dagen soms wel af, of het niet een beetje makkelijk is om het werk gewoon een aantal dagen te laten liggen.
Het bedrijfsleven gaat daar toch wat anders mee om. Scholen niet, al zie ik grote  verschillen. De RUG wel open, de Hanze juist weer niet. Niet handig, die verschillen.

Maar genoeg gemopperd. Vandaag besprak ik een prachtig idee met mensen die een korte film willen maken over de manier waarop we in Groningen omgaan met economie en ecologie aan de rand van de Waddenzee, dat de stempel van Unesco Werelderfgoed heeft. Hoe vinden mensen uit de wereld van natuurorganisaties en bedrijfsleven elkaar?

Hoe actueel dat is, blijkt uit het Dagblad van vandaag. Dat heeft een stuk over de locatie van de helihaven bij de Eemshaven. Natuurmonumenten kwam zelf met een alternatieve plek, omdat de beoogde locatie volgens deze organisatie teveel verstoring zou opleveren voor de natuur. De Waddenvereniging vond de interventie van Den Helder ('het kan wel bij onze haven') evenmin goed. Die keus zou veel meer vliegkilometers boven het Wad opleveren.

Een simpel voorbeeld hoe het werkt. Toegegeven, het is polderen in optima forma. En het werkt niet altijd. Soms moet je ook erkennen dat je het niet met elkaar eens wordt. Maar tegenwoordig vinden we elkaar toch makkelijker dan vroeger, ook al kost het achter de schermen soms tijd en inzet - om niet te zeggen bloed, zweet en tranen. Zo'n film is denk ik de moeite waard. Interessant om in andere delen van de wereld te tonen hoe wij dat hier doen. Alleen al bij ons om de hoek kijken ze er met belangstelling naar.
Ik bedoel onze Duitse buren. Die vragen me soms met verbazing hoe bedrijven, natuur- en milieuclubs en de overheid bij elkaar aan tafel zitten zonder elkaar bij wijze van spreken de hersens in te slaan. Een goede vraag. Ik heb er een uitgesproken mening over. Die bewaar ik voor de film. Al wil ik best een tipje van de sluier oplichten. Het antwoord begint ermee, dat je je verplaatst in de positie van de mensen met wie je aan tafel zit. Wat is hun probleem, welke oplossingen zijn daar voor mogelijk, wat hebben we met elkaar gemeen.
Een korte film? Ik denk dat het  wel een serie kan worden!