Vanaf zijn jonge jaren had de politiek Wims belangstelling. Hij heeft alle stadia van het politieke werk doorgemaakt. Als jonge vent in verkiezingstijd was hij al druk in de weer met lijmkwast en posters bij de verkiezingsaanplakborden en met het verspreiden van folders. Daarna vele jaren als bestuurslid, meestal voorzitter, van de kiesvereniging van Groningen in de tijd dat er binnen de gemeente Groningen nog drie bloeiende kiesverenigingen waren. In de stad, in Helpman en in Hoogkerk. In 1980 kwamen Wim en ik beiden in de Raad. In 1991 verruilde hij de Raad voor de Staten waarin hij tot december 2001 zitting had.

Wim was gezegend met veel talenten; een helder verstand, een scherp analytisch vermogen en een groot doorzettingsvermogen. Dat hij naast z’n werk nog het gymnasiumdiploma en de meesterstitel behaalde, mag daarvan het bewijs zijn. Deze gaven hebben hem in staat gesteld om naast zijn drukke baan als directielid van Aegon ook nog actief te zijn in de politiek, ook al heeft het veel van zijn krachten gevraagd. Wim zag het politieke werk niet alleen als een opdracht. Hij genoot er ook van en kon er ook maar moeilijk afscheid van nemen. Toen het raadswerk eigenlijk te veel werd, kon hij toch politiek actief blijven door tot de Provinciale Staten toe te treden. Daar was het werk minder intensief dan in de Raad; de vergaderfrequentie was lager en de fractie groter. We hebben samen in de Raad een mooie tijd gehad. Ik heb veel van hem geleerd. Naast bovenvermelde eigenschappen had Wim een opgeruimd karakter. Zijn bulderende lach in de hal van het stadhuis werd door iedereen herkend. Wim was en bleef een nuchtere Groninger; hij zag het raadswerk allereerst als het besturen van de stad. Dat betekende dat er soms ook compromissen moesten worden gesloten, maar nooit ten koste van de politieke uitgangspunten. Zijn scherp politiek inzicht gepaard aan zijn gevoel voor politieke haalbaarheid heeft er toe geleid dat er veel bereikt mocht worden.

Kort nadat Wim afscheid had genomen van de actieve politiek, kreeg zijn gezondheid een gevoelige knauw en ging sindsdien steeds verder achteruit. Hij, die er altijd was voor de anderen, moest nu aanvaarden dat anderen, met name zijn vrouw Henny en zus Cobi, hem hoe langer hoe meer verzorgden. Gelukkig was het Woord van onze Heiland, ‘Komt tot Mij allen die vermoeid en belast zijn en ik zal u rust geven’, ook van grote betekenis voor hem. Na een drukbezochte samenkomst op zaterdag 10 december in de Opstandingskerk in Helpman, hebben we Wim in Haren begraven. Laten we hem in dankbaarheid gedenken.

Niek Tromp