Bij mijn schaatstochtje over het riviertje de Giessen, kwam ik nog in gesprek met een zeer zwarte man op schaatsen. Die genoot er eigenlijk wel van dat de mensen daar toch enigszins van opkeken. Een soort Obama op het ijs om het zo maar eens uit te drukken. Ik moest overigens ook nog de nodige bestuurlijke aandacht geven aan het winterweer, want als het vriest, komen de watervogels in de knel. Dus, de jacht sluiten en ontheffingen voor bestrijding van wildschade opschorten. Natuurlijk krijg je dan ook direct vragen, want voor de één doe je het natuurlijk altijd te langzaam en voor de ander te snel. Gelukkig bestaat er een soort protocol, dat aangeeft dat als de Zuid-Hollandse wateren voor 50 procentmet ijs bedekt zijn en de weersverwachting aanhoudende vorst laat zien, de jacht gesloten gaat worden. Ook daarover komen dan van zelf sprekend weer vragen, namelijk of dat protocol nog wel deugt. Los van het winterweer hebben we dan ook nog het probleem van de damherten, die uit het duingebied van de Amsterdamse Waterleiding afdalen naar de bollenvelden om van de tulpenbollen te smullen. Stoute Bambi, wat moet je daar nu weer tegen doen. Zo ziet u maar. Toen de mens in oude tijden, in de vrijwel verlaten sompige moerassen en duinen van Zuid-Holland, nog moest leven van de jacht, had hij daarover zo zijn zorgen. Die zorgen over de jacht, dat merkt u wel, zijn echter nog lang niet  verdwenen, nu we met meer dan drie miljoen mensen in de Zuid-Hollandse metropolitane stad wonen. Misschien is het enige verschil dat destijds vrijwel iedereen die zorgen had, want er moest toch een stukje vlees op tafel komen, en nu alleen ik en nog een paar anderen.