Het gemeentelijk roddelblad Binnnelands Bestuur houdt ons er op gezette tijden van op de hoogte wat de stand in aantallen en percentages op dat punt is. Die is hoog en verontrustend. Het afbreukrisico voor plaatselijke bestuurders is blijkbaar hoog. Ook een affaire op rijksniveau als rond Ella Vogelaar maakt duidelijk dat voor je het weet je stoel geen poten meer kan hebben. Wat gedeputeerden betreft valt dat nog enigszins mee, maar daar zijn ook minder van. Toch gebeurt het zo nu en dan. Pas nog in Limburg en enige dagen geleden moesten we ook in ons eigen Zuid-Holland een gedeputeerde zien vertrekken, in de persoon van Manita Koop. Dat is, eufemistisch uitgedrukt, onplezierig. Zeker ook als je de afgelopen twee jaar hebt gemerkt dat je te maken hebt met een warme en hartelijke persoonlijkheid. Iemand die je niet alleen als collega, maar ook als mens bent gaan waarderen. Dan, op een bepaald moment, wordt je er mee geconfronteerd dat de politieke zaken en die mens, die tot dan samen met jou in het college zit, blijkbaar niet meer samen op kunnen gaan. Dat is een hard gegeven en ook best moeilijk.Dat kun je natuurlijk afdoen met waar ik mee begon, te weten dat de politiek een hard bedrijf is. Eventueel gevolgd door het wat ruwe gezegde dat geloof ik vanuit de Britse Koninklijke Marine komt en dat wel onder hevige vijandelijke beschietingen werd gedebiteerd in de vorm van: "Als je niet tegen een grapje kunt, moet je niet tekenen".

Nee, de politiek is hard en als je daar niet tegen kunt moet je er niet aan meedoen. Ja, dat is zo en zakelijke en menselijke verhoudingen moet je, zeker in de politiek, kunnen scheiden. Zeker, ongetwijfeld waar, u hebt groot gelijk, maar toch, toch kan ik er maar slecht aan wennen.

Manita het ga je goed, ja zelfs beter.