De laatste uitbarsting vond plaats in de zeventiger jaren van de pas afgelopen eeuw. Maar ook daarvoor was het op gezette tijden raak. Soms met tussenpozen van honderd jaar, maar soms ook maar van tien jaar. Als je het landschap bekijkt, dat uit prachtige op de hellingen gelegen dennenbossen en laurierwouden in diepe dalen bestaat, sta je versteld van de schoonheid. Tevens zie je ook de woestheid van versteende lavastromen, asvelden en geweldige keienvelden. Nieuwe uitbarstingen zijn niet uitgesloten.

Tjonge, denk je dan, als dat nu eens zou gebeuren terwijl wij hier zijn. Maar dat gebeurt niet. Wat er wel gebeurt, is een andere natuurramp. Namelijk een geweldige bosbrand, waarbij 2.700 ha natuur verloren gaat, plus nog tientallen huizen en bedrijfsgebouwen. Een natuurramp, of een gevolg van menselijke onvoorzichtigheid?  Waarschijnlijk het laatste. Je groene hart gaat er wel van bloeden als je het ziet. Alles doods en zwart geblakerd. Toch zeggen de optimisten dat er over vier jaar weer een nieuw bos in ontwikkeling zal zijn.

Natuurrampen. Watervloeden, vulkaanuitbarstingen, lawines, orkanen. Zijn het rampen, ja in hun gevolgen vaak wel, maar als verschijnsel zijn ze eigenlijk niet zo ongewoon. Ze horen bij deze aarde, die op zich helemaal niet zo'n veilig onderkomen is als wij vaak wel denken. Mensen in vulkaangebieden leven gelukkig niet voortdurend onder de druk van mogelijke uitbarstingen en wij in onze diepe polders, voelen ons niet dagelijks bedreigd door een eventuele overstroming. Maar toch. Het is best eens goed zo nu en dan even bij deze dingen stil te staan. Niet om bang te worden, maar om je afhankelijk te weten.